Πολιτική και μουσική

Η σχέση της μουσικής με την πολιτική μπορεί να αναλυθεί με δύο προσεγγίσεις. Αυτές έχουν να κάνουν με το ξεχωριστό τρόπο με τον οποίο η μουσική μπορεί να σχετίζεται με την πολιτική.

Η πρώτη αφορά στο λειτουργικό ρόλο που μπορεί να έχει αυτή όταν χρησιμοποιείται για πολιτικούς σκοπούς (πολλές φορές και εν αγνοία του συνθέτη).

Η δεύτερη αφορά στο  συνειδητό (από τη μεριά του συνθέτη) πολιτικό περιεχόμενο που προσδίδει στο μουσικό του δημιούργημα.

Ένα γνωστό παράδειγμα στην πρώτη περίπτωση είναι η χρήση της μουσικής του L.v. Beethoven από τους οπαδούς του ναζισμού ως ιδεολογικά ταυτόσημης με αυτούς , χωρίς ούτε η πρόθεση του συνθέτη, ούτε το περιεχόμενο των έργων του να έχουν την οποιαδήποτε σχέση μ ’αυτούς, ενώ χρονικά τους χωρίζει περισσότερο από ένας αιώνας.

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα για τη δεύτερη περίπτωση είναι ο Μίκης Θεοδωράκης που αποτελεί έναν από τους πιο πολιτικοποιημένους συνθέτες τις εποχής μας. Είναι ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους Έλληνες μουσικοσυνθέτες ενώ παράλληλα διετέλεσε 4 φορές βουλευτής του ελληνικού κοινοβουλίου και ακτιβιστής, τιμημένος με το Βραβείο Ειρήνης Λένιν (1983).

Βικτώρια Φίσα Τζιουμάκη (γ3)